Λέμε ξεκάθαρα ότι....

Οι συνταξιούχοι να απολαμβάνουν την σύνταξη τους και τους κόπους μιας ζωής και οι άνεργοι να βρίσκουν δουλειά.ΟΧΙ στην πρόσληψη συνταξιούχων στον σιδηρόδρομο σε οποιοδήποτε τομέα,δημόσιο ή ιδιωτικό.ΝΑΙ στις προσλήψεις,ΝΑΙ σε επαγγελματίες σιδηροδρομικούς με συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα.Δηλώνουμε ΞΕΚΑΘΑΡΑ την αντίθεση μας σε οποιαδήποτε σχέδια προσλήψεων συνταξιούχων.Δηλώνουμε ΞΕΚΑΘΑΡΑ ότι όσοι στηρίζουν αυτές τις επιλογές θα μας βρουν ΑΠΕΝΑΝΤΙ!
Καλούμε τους συνταξιούχους συναδέλφους να σεβαστούν την ΙΣΤΟΡΙΑ και το παρελθόν τους .

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Ο τελευταίος σταθμός -ένα σπάνιο δείγμα βιομηχανικής αστικής αισθητικής


Ο σταθμός Αθήνας των πρώην ΣΠΑΠ (ο «σταθμός Πελοποννήσου») βρισκόταν επί της σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιά - Πάτρας, στη χιλιομετρική θέση 8,550 από τον Πειραιά. Εγκαινιάστηκε στις 30 Ιουνίου 1884 και έκλεισε στις 7 Αυγούστου 2005, μαζί με το τμήμα της (μετρικής) γραμμής Πειραιά - Αγίων Αναργύρων. Από τότε, οι δραστηριότητές του μεταφέρθηκαν στον παρακείμενο σταθμό Λαρίσης, ο οποίος φέρει πλέον το όνομα «σιδηροδρομικός σταθμός Αθήνας»

Η αρχική κατασκευή τού σιδηροδρομικού σταθμού Πελοποννήσου, εντοπίζεται προς το τέλος του 18ου αιώνα. Σχεδιάστηκε από μια ομάδα Γάλλων μηχανικών, που είχε επιλέξει ο τότε Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης. Επί κεφαλής τής ομάδας ήταν ο Alfred Rondel και υπεύθυνος αρχιμηχανικός ο Abel Gotteland. Αρχικά ο σταθμός δεν διέθετε τους τρεις τρούλους. Οι τρεις τρούλοι προσετέθησαν από τον Έρνστ Τσίλλερ το 1912-13, οπότε ο σταθμός έλαβε και την τελική του μορφή, την σημερινή. Η κτιριακή διαμόρφωση τού σταθμού έχει αναφορά στον νεοκλασικισμό, ενώ τα μεταλλικά του στοιχεία (όπως οι τρεις μεγάλες μαρκίζες) οι τρούλοι και το συγκρότημα τής κεντρικής εισόδου, παραπέμπουν στην Art Nouveau. Ο σταθμός Πελοποννήσου αποτελεί μικρογραφία του σταθμού των “ Chemins de fer Orientaux ” στην Κωνσταντινούπολη, χωρίς όμως τον έντονα ανατολίτικο χαρακτήρα του. Παρόμοια αρχιτεκτονική συναντάμε και σε άλλους σιδηροδρομικούς σταθμούς εκείνης της εποχής, όπως της Μόσχας (1899-1900) της Βάρνας (1908) και της Τουλούζης (1903-1905)
Σήμερα ο σταθμός ΣΠΑΠ Αθηνών, ένα σπάνιο δείγμα βιομηχανικής αστικής αισθητικής, δικαιολογημένα εντάσσεται σαν διατηρητέο μουσειακό κτίσμα, στην μελέτη ανάπλασης του συγκροτήματος των σιδηροδρομικών σταθμών της πρωτεύουσας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου