Επιστολή του συνάδελφου Δημήτρη Κασκαντίρη
Κλείνοντας τα 34 χρόνια συνεχούς παρουσίας και δίχως απουσία επάνω στην ρόδα του ποδηλάτου μου και όχι κρεμασμένος- στηριζόμενος στα δοκάρια των τερματοφυλάκων.Κατόπιν τούτου αποφάσισα
για τον εαυτό μου γιατί πιστεύω ότι έχει κερδηθεί σε ένα βαθμό,ο Τζίμης,είναι ένα με τα παρακάτω γραφόμενα.
Το κλειδί της πραγματικής ομορφιάς της ζωής,αυτό που κανένας δεν μπορεί να σου το δώσει αλλά και κανένας δεν μπορεί να σου το πάρει.Ο αυτοσεβασμός δεν έχει κανένα εξωτερικό μέτρο.Είναι εσωτερικό καθαρά.Ότι και αν νομίζουν οι άλλοι,έχει μόνο αξία όταν συμπίπτει με αυτό που νομίζεις εσύ για σένα.
Οι μικρές θυσίες που χρειάζονται για να αποκτήσεις και να κρατήσεις τον ατοσεβασμό,είναι αστείες μπροστά στην μεγάλη χαρά,που σου δίνει συνέχεια.Εσύ αποφασίζεις και φτιάχνεις την εσωτερική μορφή σου.Όπως εσύ τη θες. Κανένας δεν μπορεί -ούτε πρέπει να σου πει ποιος πρέπει να είσαι.Ούτε εσύ ο ίδιος χρειάζεται να κάτσεις κάποια στιγμή να ζωγραφίσεις ένα εαυτό.
Καθώς προχωράς,θα βλέπεις αυτά που σου αρέσουν και ευχαριστούν την ψυχή σου και σε ανεβάζουν στα δικά σου μάτια.Δοκιμάζεις και εγκρίνεις ή απορρίπτεις.Αυτά που λέμε εδώ είναι ένα αράδιασμα εμπειριών δικών μου και μερικών που είχαν την καλοσύνη να μας αφήσουν γραμμέες τις δικές τους με μια τάξη τέτοια που εγώ νομίζω ότι βοηθάει.Εκείνο που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι τους άλλους μπορούμε να τους γελάμε.ΟΧΙ τον εαυτό μας.Μπορεί να το προσπαθήσουμε.Μπορεί και να τον αποκοιμήσουμε νομιζοντας ότι τότε καταφέραμε να τον γελάσουμε.Ξυπνάει όμως με το πρώτο στραβοπάτημα και το χτύπημα είναι δυνατό.
Ο Τζιμης,το πιστεύω και είναι αυτός ακριβώς που σας γράφω τώρα :
O αυτοσεβασμός είναι κάτι που δεν μπορείς να σκοτώσεις σε έναν άνθρωπο.Αυτό που μπορείς να σκοτώσεις είναι ένα "υποκρινόμενο" σεβασμό.Αυτόν που νομίζεις ή ελπίζεις ότι οι άλλοι νομίζουν ότι έχεις για σένα.
Ο αυτοσεβασμός είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω απο το να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.Είναι η πυξίδα που οδηγεί τις πράξεις σους προς αυτήν την κατεύθυνση,ώστε να διατηρούν την ψυχική σου ηρεμία και να σε κάνουν να ζείς καλύτερα.Πρώτα με τον εαυτό σου και στην συνέχεια,σαν συνέπεια με τους άλλους.
Τελειώνοντας να σας απαγγείλω και το ποιήμα που μου έδινε η δασκάλα μου στο σχολείο και τό έλεγα πάντα τις Άγιες ημέρες.
Άγιε μου Γιάννη Πρόδρομες,μεγάλε εδω προφήτη
που τόσα χρόνια ολόκληρα την έρημο είχες σπίτι
με πίστη και με δύναμη διάβαινες στην ζωή
ποιος έχει το κουράγιο για να σε μιμηθεί!!
Είσαι σωστός παιδαγωγός έλα και φώτισε μας
εσύ δεν είσαι τιμωρός όλους συγχώρεσε μας
Την διάννοια μας άνοιξε για προσευχή και ελεημοσύνη
να είμαστε όλοι έτοιμοι για το ταξίδι που θα γίνει
Μα εμείς άνθρωποι αδύναμοι τα πάθη μας μεγάλα
ας ήταν να σου έμοιαζα μονάχα μια στάλα.
Και ο νοών νοείτο
Κασκαντίρης Δημήτρης - ΓΠΑ/ΑΙΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου